- əncam
- is. <fars.>1. Son, axır, nəhayət, nəticə. Hər işi əncamı ilə ölçərlər. Əncamı xeyir olsun (axırı xeyir olsun). Əncam qılmaq (vermək) – sona vardırmaq, nəticələndirmək. <Böyükxanım:> Allah rizasına, bizi dil-dişə salma! İşlərə əncam verginən! M. S. O.. Əncam tapmaq – sona varmaq, nəticələnmək. <Ağamərdan:> Amma Zeynəb xanım gərək mənim hər sözümə, hər tədbirimə əməl etsin ki, bu iş əncam tapa. M. F. A..2. Kömək, vasitə, yol, tədbir. Əncam etmək (çəkmək) – həllinə, başa gəlməsinə, qaydaya düşməsinə kömək etmək, çıxış yolu tapmaq, tədbir görmək. İndi naxoşdu milləti-islam; Ona lazımdır eyləmək əncam. S. Ə. Ş.. <Aslan bəy:> Sən ehtiyatlı ol, mən özüm bu işə əncam çəkərəm, – dedi. A. Ş.. <Hacı Murad:> Məhərrəm bəy gəlsin, görək işə nə əncam çəkirik. S. S. A.. Əncama qoymaq (salmaq) – yoluna qoymaq, yoluna salmaq, qaydaya salmaq. Məktəb işlərini əncama saldınmı? – O, Tütünçüoğlu və Həsənağanın vasitəsilə hər bir işi əncamına salmışdı. M. S. O..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.